|
DE GELIJKENIS VAN DEN VERLORENEN ZOON IN DEN TONGVAL VAN HET DORP SCHEVENINGEN. Medegedeeld door den heer T. DE JAGER, directeur van het rijkstelegraaf kantoor te Leeuwarden. December 1870. (In nederlandsche spelling.) D'r was 'eris 'n man en die ad twie zeuns. En de jongste van die twie zee teuge z'n væder: Væder! zeed i, gee' mææn me dèeël, dæær ik recht op eb. En z'n væder dèeëlde de boel of voor zææn en z'n broer. En 'n dag o'-wat dær næ, is de jongste zeun toe-d-i de boel mi' mekaar ad, næ 'n vort ofelege land ereze en dæær aæt i alles wat i ad, in overdædichaid d'r deur ebrocht. En toe-d-i alles verteerd ad, toe kwam d'r 'n groate ongersnoad in dat land en toe begon i gebrek te lije. En toe ging-d-i næ 'n burgermens van dat land en die stierde-d-em næ z'n wei om z'n varrekes te oeie. En i ad z'n buk wel grææg wulle volle mit 't frete van de varrekes, mæær d'r was gien mens die 't an 'm gaf. En toe-di- næ begon te denke, zei-d-i bij z'n aige: oeveul /bl. II:127/ knechs van me væder ewwe d'r iet rikkelik broad om te ete en ik kom om van de-n-onger. Ik sel opstææn en næ me væder toe gææn en ik sel teuge-d-em zegge: væder! ik ew ezundigd teuge de-n-emel en teuge jou. En ik ben iet mæær wæærdig je zeun enoemd te worde; læ-n-ik mæær knecht bij je weze. En toe stong-d-i op en gong næ z'n væder toe. Z'n væder zag, 'm al in de vorte ankommen en die vloog toe gans ontdææn næ-d-em toe, pakte-n-em om z'n als en zoende-d-em. En toe zee de zeun teiige z'n væder: væder! zeed-i, ik ew ezundigd teuge de-n-emel en teuge jou; ik ben iet mæær wæærdig je zeun enoemd te worde. Maar z'n væder zee teuge z'n volk: lang dædelik 't beste goed en doet em dat an, en doe 'n ring an z'n and en geef em schoene an z'n biene. En langt 't vet emeste kall'f en slææt 't; læ-me ete en vroalik weze. Want deuze zeun van me was doad en nou is i weer levend eworde; ij was verlore en i is weerom ekomme. En toe wiere ze vroalik. En de man z'n ouste zeun die was op 't land, en toe die næ eus ging, oarde-n-i ze zinge en danse. En toe riep-d-i ien van z'n væders knechs en vroeg-d-om wat of 'r te doen was. En toe zee die knecht teuge-d-em : wel ! je broer is weerom ekomme en nou aæt je væder 't vet emeste kalf esloge, omdat i blij was dat i z'n zeun weer gezond weerom moch zien. Maar toe wierd i kwææd en wou d'r iet inkomme, en toe ging z'n væder næ beuten toe en smèeëkte-d-em. Maar i zee teuge z'n væder: ik ew al zoa voul jære bij je-n-ediend en ik ew nog noait je gebod overtreë en j' ew mææn nog noait 'n bokje-n-egeve om mit me kammerææs eris vroalik te weze. Maar non deuze zeun van je ekommen is, die je boel bij de vroului aæt deur ebrocht, ei je 't vet emeste kall'f voor-d-em esloge. En toe zee z'n væder teuge-d-em: jooi ! jij ben altaid bai me, en t] wat van mæn is, is van jou oak. /bl. II:128/ Dærom past 't om vroalik en blij te weze, want je broer was doad en i is weer levend eworde; ij was verlore en i is weerom evonde |